Jopie Vogelvang kwam op 18 mei 1944 als Johanna Griekspoor in Aalsmeeer ter wereld. Ze ging niet naar de kleuterschool, want dat speelde in die tijd niet zo. De moeders waren altijd thuis. Tot op een zekere dag Jopie verdwenen was. Een buurmeisje had haar stiekem meegenomen naar de kleuterschool. Thuis was alles in rep en roer, maar het was goed afgelopen.
Daarna ging ze naar de Christelijke Lagere School
in Aalsmeer. Daar begon het zingen al een beetje. Af en toe waren er uitvoeringen (kerst, pasen enz.) en daar zong ze al. Ook werd er weleens een stukje opgevoerd of een gedicht voorgelezen. Met een opstelwestrijd (naar aanleiding van een film van de dierenbescherming) heeft Jopie van alle meisjes van de school de 1e prijs behaald. Van de jongens was dat een jongen die iets verderop woonde. In die tijd werd er ook nog aan verkeersles gedaan. Jopie had bij het examen “0” fouten en de adjudant van de politie spelde haar een mooi speldje op. (Bij het echte rijexamen met de auto ging het niet zo makkelijk. Theorie was goed, maar ze heeft ,wegens het niet beheersen van haar zenuwen, 6 x moeten afrijden). Toen ging ze ook naar de zondagsschool, alwaar ze ook met de kerst in de kerk moest zingen. In die tijd had ze ook nog met een gebroken been 75 dagen in het ziekenhuis moeten liggen. De onderwijzeres bracht de boeken naar het ziekenhuis en toen bleef ze toch een beetje bij. Ze heeft zichzelf ook aangeleerd om mondorgel te spelen, want in het ziekenhuis was niet zoveel te beleven. Kinderen mochten toen niet op bezoek komen.
Vervolgens ging ze naar de Chr. M.U.L.O. in Amstelveen
Daar werd ze lid van het MULOkoor en trad ze ook op. Ieder jaar werd er een operette opgevoerd en Jopie heeft 2 x voor kabouter gespeeld. Ze snapt nog steeds niet waarom. De handwerkjuffrouw maakte de meeste kleding en erg moeilijke kleding werd gehuurd. Een jongen speelde viool, een meisje accordeon en het koor zong ook populaire liedjes. Ook werden er stukjes voorgedragen. Het was altijd een leuke avond. De ouders mochten altijd mee.
Toen Jopie in het bezit was
van haar MULO-A diploma met middenstand ging ze werken bij de Belastingen. Daar had Jopie het al gauw gezien en ging solliciteren bij de Tuinbouwbank (nu Rabobank). Daar heeft ze 42 jaar gewerkt en ze is nu weg met een speciale regeling. Bij de Rabobank is Jopie ook altijd erg achtief geweest om de boel te vermaken. Tijdens het werk werd er nog wel eens kattenkwaad uitgehaald. Als ze daarover begint, houdt ze niet op. Ieder jaar was er vroeger een “bankreisje” (een soort schoolreisje voor bankpersoneel). Overdag gingen ze met 2 bussen overal naartoe en ’s avonds was er een diner. Jopie maakte ieder jaar een liedje over komische dingen die er in dat jaar gebeurd waren. Dit gebeurde op de melodie van een bekend lied, zodat iedereen het refrein mee kon zingen. Rien, haar man, deed ook mee en ze hebben zich een keer als Ome Joop en Liesje verkleed (van André van Duin). Liesje had een pop in haar handen en ze moest plassen. Dit mocht niet van Ome Joop en toen liet Liesje alles lopen. De plas kwam uit een knijpcitroen die ze achter de pop verstopt had. Ook de Rabobankensamba werd opgevoerd. Grote hilariteit ontstond omdat de sambabal van de steel was gevlogen en tussen het publiek belandde. Het Kufsteiner Lied werd opgevoerd enz.
Op een dag
was er een afscheidsfeest van de onderdirecteur omdat hij met pensioen ging. Jopie trommelde 3 andere dames op en gewapend met een paar gitaren, brachten de dames een obade aan de scheidende onderdirecteur. Op de wijs van “We love You” van de Beatles had Jopie een leuke liedje geschreven. Dit moest wel een paar keer gezongen worden. De tekst begon met: “Al op de Tuinbouwbank, gelegen in Aalsmeer, werkt een onderdirecteur, een keurig aardig heer, Hij heet Nieuwkoop en hij is toch zo charmant, yeah, yeah yeah, al is hij oud, hij is toch nog galant, yeah” enz.
Tussen de bedrijven door
heeft Jopie nog 10 maanden gitaarles gehad in clubverband. Helaas ging de leraar (dikke Teun) emigreren naar Canada. Jopie heeft met Rien ook nog in een kerkkoor gezongen. Op een gegeven moment was Jopie het een beetje zat, want achter haar stond een vrouw met zeer snerpende stem, die door merg en been ging. Ook ging er aardig wat vrije tijd in zitten, want Rien en Jopie moesten ook nog naar “kattebak”. Dit was iedere week in een zaaltje van de kerk, waar de dominee hen wijs probeerde te maken in de leer van de catechismus. Daarom werd er ook nog wel eens gespijbeld. Jopie en Rien zijn op 25 mei 1966 in Aalsmeer getrouwd. Een aantal collega’s kwam van de bank even naar het gemeentehuis (aan de overkant) wippen, om hiervan getuige te zijn. Daarna zijn Jopie en Rien door de dominee van de “kattebak” in de Ger. Kerk getrouwd. Haar neef (die nu ook al verschillende orgel-cd’s heeft gemaakt) heeft tijdens de dienst gespeeld.
Op de bank ging alles gewoon door
Collega’s kwamen en collega’s gingen. Jopie bleef maar zitten en veranderde af en toe van functie. Ze kwam als “loopjongen” en ging ook andere banken af om kwitanties enz. contant te innen. Gelukkig waren er in die tijd nog niet zoveel boeven, dus Jopie kon rustig over straat met duizenden guldens. Daarna ging ze naar de giro-afdeling, nu betalingsverkeer. Toen kwam er een verbouwing en er werd een telefooncentrale geplaatst. Jopie werd telefoniste. Dat heeft ze 22 jaar gedaan. In die tijd was er weer een verbouwing en het personeel ging tijdelijk naar het oude gebouw van de Centrale Aalsmeerse Veiling. Dit gebouw is nu het pand van Endemol. Toen de verbouwing klaar was, moest Jopie naar boven, in de hoek van de afdeling secretariaat. Ze had daar geen privacy, want alle oren stonden op steeltjes. Op een dag had ze de Centrale Bank uit Utrecht aan de telefoon en de collega daar, vertelde dat er bij haar
een overval aan de gang was. Jopie dacht dat ze in de maling genomen werd, maar het bleek echt waar te zijn. Dit was de overval met de speedboat enz. Toen Jopie beneden zat, kon ze de balie in de gaten houden. Af en toe vertrouwde ze iemand niet en hield deze waakzaam in het oog. Dit hadden de toekomstige overvallers natuurlijk wel door en haakten af. Toen Jopie boven zat, kon ze de bezoekers niet meer zien. De overvallers pakten hun kans en toen gebeurde het. Daarna heeft Jopie een bewakingssysteem gekregen.
Na een tijd
moest er weer verbouwd worden en Jopie kwam ergens anders te zitten met nog minder privacy. Dit leidde tot veel narigheid. Iedereen bemoeide zich met de telefoon en Jopie werd in een kwaad daglicht gezet. Het gevolg was dat ze 1 dag voor de kerst te horen kreeg, dat ze geen telefoniste meer was. Ze ging halve dagen bij de financiële administratie werken en halve dagen bij de afdeling verzending. Daarna bleef Jopie een wrok houden tegen sommige collega’s. Maar er was redding.
De Rabobanken gingen afslanken:
het EDAB-gebeuren. Jopie werd (met nog een aantal collega’s) op de verbredingslijst gezet. Jopie moest studeren, want ze had geen diploma’s genoeg. Toen haalde ze maar een aantal diploma’s op MBO-niveau: Nederlandse Handelscorrespondentie (2 stuks), Duitse Handelscorrespondentie (2 stuks), Engelse Handelscorrespondentie (2 stuks), een opstapcursus om te studeren (3 stuks), een cursus nieuwe spelling enz. De directeur dacht dat hij haar weg kon krijgen, maar helaas, het mocht niet zo zijn. De vakbond had gezegd, dat ze geen personeel mochten ontslaan, omdat dat in strijd was met het Sociaal Plan. Daarna kwam ze op de afdeling commerciële ondersteuning terecht en ze eindigde bij betalingsverkeer.
Toen Jopie 40 jaar bij de bank was
was er een groot feest. Jopie heeft zelf opgetreden. Met 20 genodigden heeft ze nog een etentje gehad (Will en José Hoebee waren ook uitgenodigd) en een extra maandsalaris. Ze kreeg ook nog cadeaus van collega’s en oud-collega’s. Toen ze afscheid nam, was er een heel gezellige receptie. Door (soms lange) toespraken werd haar verteld hoe goed ze wel was. Ze kreeg een herdenkingsboek, waarin iedereen iets had geschreven of zoiets en nog meer geschenken. Van haar naaste collega’s kreeg ze een ingelijste “Jodelkip” en van de directie een oorkonde met een lintje. Aan het eind moest Jopie toch nog zingen en iedereen liep polonaise. Toch wel iets om nog op terug te kijken.
Daarna ging ze met haar zuster naar Kreta
want ze had een reis gewonnen bij Radio Noordzee. Dit was in het programma van Jensen, waar ze moest jodelen. De uitslag werd live in de studio bekend gemaakt. Het trof dat Robert Jensen net jarig was op die dag, dus heeft Jopie voor hem de Verjaardagsjodel gezongen. Jensen wilde er doorheen praten, maar hij kreeg geen kans. Met de technicus was afgesproken dat hij het hele nummer zou draaien. Ome Jan was er ook en nog een paar figuren die lekker aan het feesten waren. De champagne en hapjes werden niet vergeten. Het personeel van Radio Noordzee lag in een deuk. Later moest Jopie op de televisie in het programma van Jensen, jodelend, Gerard Joling, Jambers en Danny Minoque aankondigen. Maar Jopie wist de naam van Danny Minoque niet meer en keek achterom waar ze bleef. Ze was nergens te zien, dus zei Jopie: “Waar blijft ze nou?”. Jensen: “Is ze net in het programma en begint ze de hele boel al over te nemen”. Mooi voor haar de gelegenheid om even op haar spiekbriefje te kijken.
Nu houdt Jopie zich bezig
met het schrijven van nieuwe nummers en optredens. Ze is nog lid van de G.E.M. uit Hilversum, waar ze met Gert Timmerman (niet van Hermien) zingt. Kijk eens op www.gooiseegerlandermusikanten.nl, dan zie je wat daar zoal gebeurt. Ze besteedt nu wat meer tijd aan haar Teddy (dwergkees, die ook kan jodelen) en als ze geen zin heeft om iets te doen, kan ze met Rien zomaar ergens naartoe, zonder aan haar chef te vragen of ze vrij kan krijgen. Vervelen doet ze zich niet, want ’s zomers ligt ze graag in het zonnetje. Rien houdt daar niet van, hij knapt tweedehands fietsen op en regelt alles wat er bij de optredens van Jopie komt kijken. Hij kookt erg graag en rijdt ook motor. Jopie en Rien hebben geen kinderen, maar 2 katten en een dwergkees. Als ze met vakantie gaan, verzorgt de moeder van Jopie de katten. De hond mag mee. Als de hond niet mee kan, gaat hij naar Annie, de zuster van Jopie. Jopie heeft ook nog een broer, die de foto van de keel met kuiten in elkaar geflanst heeft. Zo, het lijkt wel een reality soap hè? Misschien komt dat nog wel eens? De toekomst zal het leren.
