Jo Lemaire tourde eind jaren ’70 met haar band Jo Lemaire & Flouze. In die periode is het new-wave genre populair, en dat hoor je terug op haar eerste album ‘Jo Lemaire & Flouze’ in 1979. De belangstelling is er, en een jaar later komen ze met het volgende album ‘Precious Time’.
In 1981 wordt Jo Lemaire pas echt bekend met ‘Pigmy World’. De Serge Gainsbourg cover ‘Je suis venue te dire que je m’en vais’ scoort in heel Europa en behaalt platina in België. In 1983 brengt Jo Lemaire brengt haar eerste solo-plaat uit met de titel ‘Concorde’. Daarop staat een Franstalige en een Engelstalige zijde. Resultaat: goud. En dan volgt er een rustperiode.
Jo Lemaire komt in 1990 met het album ‘Duelle’, vol sobere Franse chansons. Ze pakt alweer goud, en wordt ermee onthaald in Frankrijk. Bijzonder is ook het feit dat ze voor het eerst in het Nederlands zingt op de hommage CD ‘Turalura’, met het nummer ‘Heimwee naar huis’. Haar internationaal succes groeit in Frankrijk, Nederland, Zwitserland en Canada.
In 1997 brengt Jo Lemaire de CD ‘Jour et Nuit’ uit en is ze de verrassings-act tijdens de Night of the Proms in Antwerpen.
In 1998 debuteert Jo Lemaire als actrice / zangeres in het muziektheaterstuk Brel Blues, waarin 19 chansons van de meester in het Nederlands werden vertaald. Jo Lemaire neemt de CD ‘Enkelvoud’ op en treedt met Liesbeth List op in het LAK-theater in Leiden. 1999 wordt het Piaf-jaar van Jo Lemaire. Ze start met de theatertour Une Vie in de Brusselse AB. De manier waarop ze de liedjes van Edith Piaf brengt maakt indruk. Van het concert verschijnt een album en een TV-special. Het succes is zo groot, dat ook het jaar 2000 in het teken staat van haar hommage aan Piaf.
Haar volgende album ‘Flagrants délices’ verschijnt in 2001. Na het succes van de theatertournee Une Vie volgen enkele exclusieve uitvoeringen met symfonische bezetting. En er komt een nieuwe concerttour Club Transit in België en Frankrijk.
De single ‘La patience est la clé’ is de voorloper van een dubbelalbum dat in 2003 verschijnt. Op het album staan 23 liedjes waarvoor Jo inspiratie op deed tijdens haar reizen. Er staan knappe nieuwe versies op van enkele van haar grote hits. Maar ze waagt zich ook aan covers, zoals ‘Nathalie’ van Becaud. Jo Lemaire staat ondertussen 25 jaar op de planken, en dat viert ze in 2004 met een nieuwe tour.
In 2007 tourt Jo Lemaire onder de titel ‘Jo chante la Douce France’, een feest vol vakantieherinneringen en emoties uit het zonnige zuiden. Ook doet ze nogmaals een theatertour in Nederland met een uitgebreid Piaf-repertoire. Het jaar daarop volgen optredens op diverse festivals met een volledige 18-koppige bigband. In 2009 reist Jo Lemaire even terug naar het prille begin van haar carrière met een theatertour waarin haar gehele repertoire aan bod kwam. De titel van de tour is dan ook veelzeggend: Van Rock-Icoon tot Chansonnière.
Vanaf 2010 gaat Jo Lemaire met twee vrienden-muzikanten op ontdekking naar de finesses van het gemeenschappelijk Europees cultureel erfgoed. Portugese Fado, Duits cabaret, Ierse folk of Nederlandse kleinkunst, Jo neemt de boemeltrein door Europa en komt met een intrigerende verzameling passionele songs, deels uit het collectief geheugen, terug. Ze verdiept zich in de mooiste, aangrijpende songs aller tijden en toont zo een nog onbekende kant van haar persoon. Je kunt ze hemels horen fluisteren in 15 talen: “Ich bin ein Europäer”. Het repertoire uit de vele Europese gewesten is vermengd met Jo’s mooiste, eigen composities en nieuwe, bijzondere, tot nu toe niet eerder uitgegeven liedjes.
