Vraag direct vrijblijvend boekingsinformatie aan voor Hans Dulfer of bel met 024-397 5174 / 020-636 1111. Boekingsinformatie aanvragen
Hans Dulfer boeken voor een evenement
De kosten voor een optreden van Hans Dulfer zijn op aanvraag. Neem contact met ons op voor meer informatie. We adviseren je graag over de mogelijkheden voor een boeking.
Wie is Hans Dulfer
Hans Dulfer raakt als tiener geïnteresseerd in jazz-muziek. Hij leert zichzelf saxofoon spelen en speelt vanaf 1957 in de big band van Theo Deken. In 1958 voegt hij zich bij het Clous van Mechelen Combo, in 1961 is hij lid van het Metropolitain Quintet. Halverwege de jaren zestig speelt hij met Willem Breuker en is hij lid van de Big Ballad Boogie Blues Beat Bounce Band. Hans Dulfer speelt ook free-jazz met Peter Snoei. Inmiddels is hij dan uitgegroeid tot één van de meest markante figuren die de Nederlandse jazzwereld rijk is.
Van 1968 tot 1969 leidt Hans Dulfer de band Heavy Soul Inc., met onder andere John McLaughlin op gitaar. In 1969 wint hij de Wessel Ilcken-prijs. Hans gaat zich ook bezighouden met popmuziek: hij organiseert optredens in de nieuwe zaal Paradiso en werkt samen met popgroepen als Groep 1850 en Barrelhouse. Samen met Jan Akkerman maakt Hans Dulfer de plaat ‘The Morning After The Third’ in 1970, gevolgd door de soloplaten ‘Candy Clouds’ en ‘El Saxofon’. In dezelfde periode maakt hij twee platen met Ritmo Naturel.
In de periode van 1975 tot 1981 treedt Hans Dulfer op met De Perikels. Daarnaast is hij adviseur van het North Sea Jazz Festival en schrijft hij columns voor de OOR. Hans helpt Herman Brood in 1978 met zijn Cha Cha-project, en speelt weer geregeld met Barrelhouse. Het boek ‘Jazz In China’ uit 1980 bevat stukken die Hans Dulfer door de jaren heen voor verschillende bladen heeft geschreven. Nadat hij met de Perikels op het Varagram-label het album ‘I Didn’t Ask’ maakt ontbindt hij in 1981 de groep.
Vanaf 1982 legt Hans Dulfer zich toe op het maken van elektrische freefunk met zijn nieuwe formatie Reflud (Dulfer omgekeerd). Ondanks de vele bezettingswisselingen bouwt de groep een uitstekende live-reputatie op. In 1983 staat Hans Dulfer samen met Herman Brood op het North Sea Jazz Festival en speelt hij als gastmuzikant mee met de avantgarde-formaties Kiem en Nine Tobs. In 1985 werkt Hans Dulfer met Peter te Bos van Claw Boys Claw aan een bluesproject. Een groot deel van de band Sjako! vormt een tijdje zijn begeleidingsband.
Terwijl dochter Candy Dulfer steeds beroemder wordt met mainstream pop-jazz, gaat de interesse van Dulfer sr. uit naar speed- en thrashmetal. In 1990 wordt hij aangesteld als directeur van de Paradiso, een functie die hij na een jaar wegens ruzie weer opgeeft. In 1990 begint Dulfer een nieuwe formatie: Tough Tenors. Voor de VPRO presenteert hij achtereenvolgens de radioprogramma’s ‘Streetbeats’ en ‘Hothouse’. In 1993 ontvangt hij de North Sea Jazz Bird Award, waarna hij besluit een andere richting in te slaan.
In 1994 maakt Hans Dulfer de dansplaat ‘Big Boy’, die hem een hit oplevert met de single ‘Streetbeats’. Ook wordt hij wereldberoemd in Japan. Naar aanleiding van dit succes maakt Hans speciaal voor de Japanse markt ‘Hyperbeat’, wat zijn sterstatus daar nog eens onderstreept. De plaat wordt in Japan de best verkopende instrumentale plaat van het jaar. In 1995 gaat Hans Dulfer voor het eerst op tournee door Japan.
Het album ‘Dig!’ komt in 1996 uit en ligt in de lijn van ‘Big Boy’. Het album is wederom een succes in diverse Europese landen en met name Japan. Hans Dulfer gaat voor de tweede maal op tournee in het Verre Oosten en speelt in Europa onder meer tijdens het Deense festival Roskilde.
Het nieuwe album ‘Skin Deep!’ uit 1998 kent ook big band- en drum’n’bass-invloeden. Ook dit album is redelijk succesvol. Hans Dulfer blijft radioprogramma’s presenteren voor de VPRO en is nog steeds regelmatig te zien in jazzcafé Alto te Amsterdam met zijn jazzcombo. Deze optredens laten zien dat Hans Dulfer zijn wortels absoluut niet is vergeten. Voor de Japanse markt wordt de compilatie ‘The Greatest’ samengesteld.
In 1999 is Hans Dulfer opnieuw succesvol op tournee in Japan. Opnamen van een concert in Club Quatro te Tokyo uit 1998 verschijnen op de CD ‘Papa’s Got A Brand New Sax’. Een van zijn nummers is te horen op soundtrack van de Nederlandse speelfilm ‘The Delivery’.
In 2000 viert Hans Dulfer viert zijn 60e verjaardag in Paradiso. Naast zijn eigen band spelen onder andere ook zijn dochter Candy en Saskia Laroo. ‘El Saxofon Part II’ is het laatste album voor EMI.
Hans Dulfer acteert in 2001 in twee korte Nederlandse TV-films: ‘The Sound Of Drumming’ en ‘I Don’t Believe’, waarin hij de rol van corrupte manager speelt. In juli sluit Hans Dulfer North Sea Jazz af. Samen met dochter Candy neemt hij een CD op die begin 2002 in Japan verschijnt.
In 2002 wordt Hans Dulfer koninklijk onderscheiden tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. In juli en augustus staat hij op het JVC Madarao festival in Japan. De wereldtournee brengt hem tevens in Vietnam, de Verenigde Staten en China. ‘Dulfer/Dulfer’, het allereerste duo-album van Hans en Candy Dulfer, wordt wereldwijd uitgebracht.
Het album ‘Scissors’ komt in 2003 voort uit de samenwerking met dance producer HandieMan Maurice. Hans Dulfer levert in 2004 een bijdrage aan ‘What A Difference A Day Makes’, een muzikaal project van Unicef waarbij een groot aantal Nederlandse artiesten en acteurs nummers uit het repertoire van het American Songbook zingt. Op de CD speelt Hans Dulfer het nummer ‘Old Folks’ en begeleidt hij zanger Gerard Joling.
In 2006 is Hans Dulfer onderdeel van het programma tijdens Jazz à Carthage in Tunesië. Hij speelt samen met Joseph Bowie (Defunkt) en wordt daarbij begeleid door pianist Bas van Lier, bassist Barkman en drummer Erik Kooger.
Het album ‘Live In Breda’ verschijnt in 2008 niet zoals gebruikelijk op CD, maar als USB-stick.
