Beatrice van der Poel zong in het recente verleden eigen Engelstalig werk (Beeswamp) en liedjes van andere schrijvers en componisten; als Miss Bee vooral jazz standards in theatrale setting en bij Corrie en de Grote Brokken vertolkt ze literatuur van o.a. Vasalis of Remco Campert. In 2004 op theaterfestival de Parade zong ze het lied Oude Liefde Stinkt , met een tekst van Maarten van Roozendaal op muziek van Wouter Planteijdt. “En het werd me daar toch muisstil in die Paradetent! Ik weet nog dat ik dacht; ze verstaan me! ze luisteren! dit lijkt wel een écht succes!” En voor het eerst in lange tijd begon ik weer te creëren, in het Nederlands welteverstaan”. Zie: hier is Langzaam Los, haar eigen Nederlandstalige solodebuut, waar dat ene nummer, waar het allemaal mee is begonnen, ook op staat met een glansrol voor Rob Stoop (uit de musical Ja Zuster, Nee Zuster) op accordeon. De CD gaat van pop, naar blues, soul en naar wat we maar gemakshalve kleinkunst zullen noemen.
Beatrice’s teksten
schreeuwen haast om de context van het pluche van de theaters, om ze ten volle te kunnen genieten. Het titelnummer Langzaam Los is een duet met Maarten van Roozendaal als duetpartner. Het past in de rijke vaderlandse traditie van het luisterlied, een soort Shaffy/List duet voor de moderne tijd. Haar teksten zijn een trigger voor de fantasie. Haar muziek is een stevige impuls voor het hart. Laat dit album langzaam los, laat het op je inwerken, en je bent een ervaring rijker.
