Jo Lemaire
Jo Lemaire is geboren in Gembloux bij Namen.
Eind de jaren zeventig
concerteert Jo Lemaire met haar eigen groep “Jo Lemaire + Flouze”. In die periode is het new-wave-genre in, en dat hoor je aan haar eerste album “Jo Lemaire + Flouze” in 1979. De belangstelling is er, en een jaar later ligt het album “Precious Time” klaar.
In 1981 wordt Jo Lemaire pas echt bekend
met “Pigmy World”. De Serge Gainsbourg-cover “Je suis venue te dire que je m’en vais” scoort in heel Europa (haalt platina in België).
1983
Jo Lemaire brengt haar eerste solo-plaat uit: “Concorde”. Daarop staat een Franstalige en een Engelstalige zijde. Resultaat: goud. En dan volgt er een rustperiode.
We noteren 1990 wanneer Jo Lemaire uitpakt
met het album “Duelle” vol sobere Franse chansons. Jo Lemaire pakt alweer goud, en wordt ermee aardig onthaald in Frankrijk. Bijzonder is ook het feit dat ze voor ’t eerst in het Nederlands zingt op de hommage-CD “TURALURA”. Daarop zingt Jo Lemaire het liedje “Heimwee naar huis”. Haar internationaal succes groeit in Frankrijk, Nederland, Zwitserland en Canada.
Toch maken we een aardige sprong
naar 1997. Dan brengt Jo Lemaire de CD “Jour et Nuit” uit, met de medewerking van o.m. Frank Boeijen en Wigbert Van Lierde. Dat jaar is ze de verrassings-act tijdens de Night of the Proms in Antwerpen.
In 1998 debuteert Jo Lemaire
als actrice/zangeres in het muziektheaterstuk “Brel Blues”, waarin 19 chansons van de meester in het Nederlands werden vertaald. Jo Lemaire neemt de CD ‘Enkelvoud’ op, waaraan bekende Nederlandstalige auteurs meewerkten als Benno Barnard, Bart Moeyaert en Geert Van Istendael. In het LAK-theater in Leiden (Nl) concerteert ze met Liesbeth List.
1999 wordt het Piaf-jaar
van Jo Lemaire. Ze start met de theatertour ‘Une Vie’ in de Brusselse AB. De manier waarop Lemaire de liedjes van Edith Piaf brengt maakt indruk. Van het concert verschijnt een album en een TV-special. Het succes is zo groot, dat ook het jaar 2000 in het teken staat van haar hommage aan Piaf.
Jo Lemaire heeft een programma
voor Vlaamse scholen, waarbij ze op speelse wijze Franse liedjes brengt. Uit het project vloeien 2 CD’s (‘Eventail Junior’).
In september 2001
verschijnt een nieuw album van Jo Lemaire: ‘‘Flagrants délices’. Na het succes van de theatertournee “Une Vie” volgen enkele exclusieve uitvoeringen met symfonische bezetting. En er volgt een nieuwe concerttour ‘‘Club Transit’’ in België en Frankrijk.
2003
Jo Lemaire presenteert haar nieuwe single in juni: ‘La patience est la clé‘. ‘t Is de voorloper van een fonkelnieuw dubbelalbum dat in oktober verschijnt. Op de dubbelaar staan 23 liedjes waarvoor Jo inspiratie opdeed tijdens haar reizen. Er staan knappe nieuwe versies op van enkele van haar grote hits. Maar Lemaire waagt zich ook aan covers, bv. Becauds ‘Nathalie‘. Steve Willaert (de vaste componist / pianist van Tura) werkte mee aan de CD. Jo Lemaire staat ondertussen 25 jaar op de planken, en dat viert ze in 2004 met een nieuwe tour.
Vanaf 2007…
Jo startte een tour, met als titel ‘Jo chante la douce France’, een feest vol vakantieherinneringen en emoties uit het zonnige zuiden. Tevens, op aanvraag, nogmaals een theatertour in Nederland met een uitgebreid Piaf-repertoire.
In aansluiting op het vorige seizoen, loopt in 2008 de theatertour ‘Douce France’ schitterend verder met uitverkochte zalen en dito staande ovaties. Na een geslaagde zomer doorheen de festivals met een volledige 18-koppige bigband (oude stijl) reist Jo in 2009 even terug naar het prille begin van haar carrière. Dat werd gevierd met enerzijds een theatertoer ‘XL’ om het zo te zeggen, waarin het ganse repertoire aan bod kwam. Meer dan 2 uur concert van één der beste chansonnières op dit ogenblik in de francofonie. De titel van de tour is dan ook veelzeggend: ‘Van Rock-Icoon tot Chansonnière’.
Tegelijk wordt, weer in samenwerking met Dirk Brossé, dirigent met wereldnaam- en faam, een concertenreeks uitgewerkt rond Parijs. Met aangepaste muziek, van licht-klassiek tot en met het Franse lied uit de beginperiode van het chanson. De reacties op de première-voorstelling waren dan ook laaiend enthousiast.
Ondertussen stonden er nog een aantal speciale privé-concerten in Zaragoza, Warschau en Genève op het programma.
En dan … vanaf 2010 … ‘My sentimental journey’.
Met twee vrienden-muzikanten kruipt Jo in de huid van een ‘romancière’, en gaat op ontdekking naar de finesses van het gemeenschappelijk, Europees cultureel erfgoed.
Portugese Fado, Duits cabaret, Ierse folk of Nederlands kleinkunst, Jo neemt de boemeltrein doorheen Europa en komt met een intrigerende verzameling passionele songs, deels uit het collectief geheugen, terug.
Ze verdiept zich in de mooiste, aangrijpende songs aller tijden en toont zo een nog onbekende kant van haar persoon.
Je kunt ze hemels horen fluisteren in 15 talen : ‘Ich bin ein Europäer ‘.
Het repertoire uit de vele Europese gewesten is vermengd met Jo’s mooiste, eigen composities en nieuwe, bijzondere, tot nu toe on-uitgegeven songs.
