Marc Michel Diericx slaakte zijn eerste kreetjes op 11 november 1964. Hij groeide op in Gent in een gezin dat hij vaak omschrijft als de familie Klepkens. Marcske was iemand die je niet zomaar bepaalde dingen kon verbieden, hij moest telkens weten waarom iets niet mocht. Toen al een zeer bijdehand jongetje dus. Echter met twee broers en twee zussen was dat voor zijn ouders niet altijd zo simpel. In het middelbaar heeft hij zowat alle richtingen doorlopen. Van Latijn-moderne talen tot fotografie in de kunsthumaniora. Vooral vrouwen fotograferen was zijn geliefde onderwerp.
Van 1987 tot 1991 jaar was hij DJ in de Gentse discotheek ‘Cirque Central’. De Dinky Toys bestonden al sinds 1989, maar om aan een beetje meer optredens te geraken brachten ze in 1991 ‘My day Will come’ uit op single. Dat betekende de grote doorbraak voor The Dinky Toys. Wegens het zovele werk met The Dinky Toys heeft Marc, die zich dan Kid Coco liet noemen, zijn job als DJ moeten opgeven. Een hele resem hits volgden en un allereerste CD: ‘The Colour of sex’ haalde zelfs platina met als nummers o.a. ‘The test of Time’ en ‘I can’t keep my hands off you’.
Door omstandigheden waren er heel wat veranderingen wat betreft de backing vocals. Eén ervan, Gina Peeters, staat echter gegrift in de palm van zijn hand. Ze leerden elkaar kennen via Alain Van De Putte (aka Poppa Doq aka River Blue). Gina Peeters was echter een vrouw met ambitie en daarom besloot zij in 1994 om weg te gaan bij The Dinky Toys om het solo te gaan maken als Geena Lisa. De relatie tussen Coco en Geena bleef wel duren.
In 1993 kwam hun tweede album uit: Colourblind met als hits: Out in the streets, Love’s Embrace (featuring Khadja Nin) en Declaracion de amor (featuring Bea Luna).
In de zomer van 1994 stonden The Dinky Toys op het grote podium van Marktrock Leuven. Het werd een memorabel optreden met heel wat gastoptredens van o.m. Khadja Nin, Jean-Bosco Safari, BC, Daddy Sake, Bea Luna enz. Dit alles is te horen op hun derde CD: ‘Keep Hope Alive’. Hiermee wilden The Dinky Toys tonen dat ze meer waren dan een plezant groepje dat toffe muziek maakt, maar dat ze ook een boodschap wilden meegeven.
N.av. het grote succes waren er heel wat optredens in het buitenland gepland, maar mooie liedjes duren niet lang en Coco maakte in februari 1995 bekend dat hij solo wou gaan. The Dinky Toys deden nog even verder zonder Coco, maar het was toch hetzelfde niet meer.
Een hele periode werd het stil rond Coco, maar op 21 juni 1996 maakte hij zijn come back op het Polé Polé festival in Oostakker, niet meer met The Dinky Toys maar met zijn spiksplinternieuwe reggae covergroep: Vibes Alive.
In februari 1997 vertrekt Coco naar Jamaica om er zijn eerste solo-album te gaan opnemen samen met Sly & Robby. In juni 1997 krijgt het publiek met de single: ‘Where?!, reeds een voorsmaakje van hoe het album zal worden. Hij heet dan niet meer Kid Coco, maar CocoJr en laat ook zijn beroemde sjaaltje achterwege. In november 1997 komt dan eindelijk het langverwachte album uit genaamd ‘Acting Like Glass’, genoemd naar één van de liedjes op de CD.
Ook op andere vlakken zit Coco niet stil, want op 9 april 1998 stapt hij in het huwelijksbootje met Geena Lisa in het zonnige Tobego.
Hij zit ook wekelijks in spelprogamma’s als panellid in ‘De Drie Wijzen’ met Kurt van Eeghem en als teamcaptain in ‘Nonkel Pop’ met Bart Peeters.
In januari 1999 doet hij productie en songwriting voor ‘De Witte Negerin’ van Els De Schepper.
De maand daarna komt zijn eerste en tot nu toe enige Nerlandstalige single ‘Mensen’ uit. Het was eigenlijk eerst bedoeld als commercial voor KBC, maar het klonk zo goed dat er werd besloten het als single uit te brengen. Hiermee dook Coco voor het eerst ook op in de Vlaamse hitparade.
In de zomer van 1999 start Coco met een nieuw live project: Coco Jr. and The All Stars met covers als: don’t look any further, shackles, smooth, don’t look back, So tonight I’m gonna party like it’s 1999, when doves cry, …
Op 17 december 1999 komt er een grote verandering in zijn leven als hij vader wordt van een jongetje genaamd Zion Noah, de moeder is uiteraard Geena Lisa.
In 2000 is hij een heel seizoen elke vrijdagavond te zien als teamcaptain van Biebabeloela. De volgende seizoens wordt die taak overgenomen door zijn teerbeminde echtgenote Geena Lisa.
In mei 2000 doet hij, naast het maken van kindjes, weer eens iets samen met Geena Lisa. Hij wordt namelijk gevraagd om het officiële lied te schrijven voor de Belgische Olympische delegatie. Hij maakt twee nummers met alletwee dezelfde titel namelijk: Sydney here we come. Het eerste liedje wordt gezongen door Coco, het tweede door Geena Lisa.
Coco heeft zijn voorliefde voor reggae en voor Bob Marley nooit onder stoelen of banken gestoken en in mei 2001 is hij dan ook initiatiefnemer van een ‘tribute’ n.a.v de 20E verjaardag van het overlijden van Bob Marley.
20 februari 2002 zegt velen waarschijnlijk niets, maar als je dat omzet in : 20/02/2002 bekom je een pracht van een palindroom. Coco roept deze dag dan ook uit als internationale evenwichtsdag. Om dat uit te leggen is hij o.a. te gast in De Laatste Show, toen nog met Bruno Wijndaele.
Coco steunt ook het initiatief voor de gelijke kansen manifestatie op 10 maart 2002 omdat iedereen met evenveel ‘talenten’ geboren wordt, maar niet iedereen de kans krijgt om daar ook iets mee te doen. Zij die vaak slachtoffer zijn van onverdraagzaamheid en onrechtvaardigheid hebben evenveel plichten maar krijgen lang niet evenveel rechten.
In augustus 2002 wordt hij door radio 2 gevraagd om het gordellied te maken en te zingen. Dat resulteert in het prachtig reggae deuntje: als je gordelt dan geniet je … Op 20 augustus 2002 wordt zijn tweede zoontje geboren dat de welluidende naam: Yaro Nesta krijgt. Nesta is de echte naam van Bob Marley.
Op 20 maart 2003 lanceert Coco weer een nieuw project: www.wgo.be : WGO is een a-politiek platform zonder winstbejag. Spijtig genoeg bestaat de website niet meer.
In oktober 2003 doet hij de slotshow van kom op tegen kanker in Geel. Met de muzikanten, maakt hij er een groot spektakel van. Waaronder aan de keyboards Marijke Huylebroeck.
In de zomer van 2004 is zijn single ‘Push, push inna di bush’ de vaste opener van de zomertoer van Radio Donna. De single is een ode aan de liefde en een schalkse oproep om in de wilde natuur te vrijen. Het brabbeltaaltje waarin hij zingt is het Patois, een Creools-Engels dialect dat op Jamaica gesproken wordt.
In de zomer van 2004 heeft Coco een nieuw genre heruitgevonden: de nederreggae. Cocojr. & zijn Dub’ieuze Decibelgen brengen een sappige combinatie van origineel materiaal, vrije Nederlandse vertalingen van enkele grote pop, & soulhits overgoten met een authentieke reggaesaus aangevuld met reggaeversies van Nederlandstalige klassiekers.
In 2005 brengt Coco samen met Vibes Alive de nieuwe single “Fear is the lock” uit, verder doet hij in de zomer veel parkconcerten en fleurt hij de bedrijfsfeesten op.
Op 11 mei 2006 is het alweer 25 jaar geleden dat de reggae legende Bob Marley op veel te jonge leeftijd (36) overleed. Samen met The All Stars brengt Coco een eerbetoon aan Marley dat “Soul Rebel Salute” zal heten. Ze gaan Marley niet immiteren, maar ze gaan zijn nummers op een respectvolle manier in een nieuw, funky en groovy reggae-jasje steken. Jammin’, een van Bob Marley’s bekendste songs, begint in de nieuwe versie met jazz en eindigt als een song van Stevie Wonder, namelijk Master Blaster. Er word ook gezorgd voor de nodige achtergrondinformatie en bindteksten. De liedjesteksten en nummers die ze brengen zijn dan ook te vinden op hun website www.soulrebelsalute.com. De meeste optredens geven ze in de culturele centra en noemen ook echt “Soul Rebel Salute” en is het volledige repertoire. Op de grote festivals als Marktrock Leuven, Beverse Feesten, Gentse Feesten enz, brengen ze eerder de nummers met veel ambiance en heet het Coco Jr.’s Tribute To Bob Marley.
Op het podium laat Coco zich omringen door heel wat muzikaal gezelschap waaronder Wah’Tanga Rema en Nina Babet. Hoewel Coco in 2001 al eens een eerbetoon bracht aan zijn grote voorbeeld, is Soul Rebel Salute zeker geen eindpunt.
